Terwijl Isa aan Aap genoeg heeft, komt Jip om in de knuffels. Olifant Piep blijft op nummer 1 staan en heeft gelukkig zijn operatie door olifantendokter Oma Miep goed doorstaan. Met de nieuwe geblokte achterkant is Jip dik tevreden. Maar alleen Piep is niet genoeg. Langzaamaan zijn er steeds meer knuffels bijgeslopen, en Jips bed lijkt nu meer op een knuffelbeesten-café dan een babybedje.

Piep wordt op de voet gevolgd door Nijntje. Ze worden ook in één adem genoemd door Jip: Pienenijnte nou? Dan volgt er nog een club die niet het allerliefste maar wel heel belangrijk zijn: bakbeest Lala, Plop, Poeh (‘bluine beer’) en een olifant die mama in een wanhopige poging als vervanger van Piep wilde opvoeren. Alsof dat nog niet genoeg is, is er ook nog een doorstroomcategorie. Deze beesten worden een tijdje meegezeuld om vervolgens of afgevoerd te worden, of opgenomen te worden in de club (die dus steeds groter wordt). Dit zijn bijvoorbeeld paard en kameel die Jip van opa Peter bij zijn pannenkoek kreeg (waarvan hij overigens maar 1 muizenhapje gegeten heeft) en Vlekje (de door Dave gewonnen giraffe ‘Mell’ op de kermis en bijna net zo groot als Jip zelf). Helaas staat Vlekje op de nominatie om clublid te worden.

Wat Jip met al die knuffels uitspookt mag Joost weten. Piep, Nijntje en de club gaan ’s avonds allemaal mee naar bed en worden er door mama als Jip slaapt weer uitgevist, zodat ze voor het bed de wacht kunnen houden.

Alleen Piep en Nijntje mogen blijven. Jip’s eerste zorg ’s morgens is dus al die beesten weer bij elkaar te krijgen én mee te nemen naar het grote bed van papa en mama. En dan liefst in een keer. Vandaar dat we om 6.15 uur meestal een boze Jip hebben, en een papa of mama die met hun slaperige kop de dierentuin vervoert.

Pogingen om knuffels langzaam te laten verdwijnen leverden tot nu toe niks op: Lala nou? Plop nou? LALA! PLOP! Dus we zien nu nog maar 1 oplossing: Jip krijgt binnenkort een groter bed!

Alhoewel mama supernanny goed observeert, lukt het nog steeds niet om de goede adviezen op te volgen. Natuurlijk ga ik netjes door mijn knieën om peuter I die zojuist peuter J omver heeft geduwd streng toe te spreken en te waarschuwen, en natuurlijk waarschuw ik peuter J eerst voordat ik hem op de gang zet omdat ie voor de tweede keer zijn bord heeft omgekiept. En ik kan peuter J best negeren als ie al 10 minuten om een noepje zeurt en ik kan ook net doen alsof het me niks scheelt dat peuter I al 10 minuten op een vierkante millimeter tomaat aan het kauwen is. En ik kan ook heel rustig uitleggen dat er geen 38 knuffelbeestjes in een babybedje passen, en dat je niet met een zak kroepoek van de glijbaan kan en dat het best raar is om daarvan compleet over de rooie te raken. Ik kan heel beheerst een rondtollende peuter van de supermarktvloer plukken en hem vervolgens zonder botten te breken in de autostoel sjorren. En als ik supernanny was, zou ik ook vast een peuter die ‘gedlagen’ wil worden, binnen twee minuten aan het huppelen hebben.

Maar het probleem is dat ik geen supernanny maar mama ben, en die kunnen af en toe ook flippen. ‘No yelling’, zou supernanny zeggen, maar soms moet je gewoon even heel hard schreeuwen. HOU NOU EENS EINDELIJK JE KOP, en eerlijk toegegeven, soms staan daar ook nog wat minder fraaie woorden tussen. Supernanny zou me vanachter haar brilletje boos aankijken, maar gelukkig zijn daar de andere mama’s die me influisteren dat ze ook niet altijd even super zijn. Of misschien toch wel, want als we altijd super zouden zijn, zouden die kinderen van ons nog eens raar opkijken in the real world. En wat is nu leuker dan een dikke kus van je dochter met de woorden: jij moet maar niet zo schreeuwen, en dan zal ik ook niet meer zo zeuren, ok mama?

Isa heeft me ooit eens verteld dat eerst Aap en dan Speen het liefste van de wereld waren, dus ik voorzag al grote drama’s bij het wegdoen van de speen. Het HOE krijgen we Isa ooit van dat ding af, was dus probleem 1. Het WAAR moet dat ding dan in godsnaam naartoe, was probleem 2. Want ik wil natuurlijk niet onderdoen voor andere supermama’s die de meest waanzinnige bestemmingen voor de speen bedacht (en uitgevoerd) hadden. Opsturen naar de kerstman, aan Lange Jan geven, aan een vuurpijl binden, aan een nieuw babietje geven. Ik besloot het slachtoffer er ook maar bij te betrekken en legde Isa (geïnspireerd door de papa van Iris) uit dat ze van die speen wel heel scheve tandjes zou krijgen. Dus dat die speen wel een keertje weg zou moeten, en wat Isa dan met de speen wilde doen. ‘Ik gooi hem wel in de prullenbak’, zei ze. Tja, logischer kan niet. Ze wist ook wel wanneer dat dan zou zijn: over 4, onee 5 jaar. Hmmmm…. Dat betekende een andere aanpak, dus vertelde ik dat het toch op wat kortere termijn zou moeten gebeuren, maar dat ze wel een cadeautje uit mocht zoeken als ze zonder speen zou kunnen.

Of het dat cadeautje of de peptalk van papa was, weten we niet (of misschien toch wel, maar daarvoor moet je bij papa zijn), maar even later verklaarde Isa dat de speen al best vanavond weg mocht. Sindsdien heeft ze geen speen meer aangeraakt (wat heel knap is, want we komen nog regelmatig een reserve-exemplaar tegen) en ze lijkt al die ophef maar overdreven te vinden.

Voortaan dus een Isa zonder speen en met nieuwe pling-ding-dong kassa. Levert die speen me alsnog hoofdpijn op, want dat ding staat sindsdien met stip op 1 in de ruzieveroorzakers top 10. Dus voorlopig hebben we onze handen vol aan een winkeljuffrouw en een klant die kassa’s naar elkaar gooien en elkaar met boodschappenmandjes in elkaar meppen…

Eens in de zoveel maanden is het weer ‘Club van Nijmegen’-dag. Dat klinkt als een afsplitsing van de Gelderse Vrijmetselaarsbeweging, doch is echter een geheel onschuldige aanduiding van de vriendinnenclub die mama heeft overgehouden aan haar studententijd in het Nijmeegse plaatsje N. Tegenwoordig horen de mannen daar ook bij, evenals de in de afgelopen jaren geboren kinders. De leuke activiteiten die om de zoveel tijd worden georganiseerd waren ‘vroegah’ echte grotemensenactiviteiten (denk aan bowlen of aan eten) maar tegenwoordig moet er ook rekening worden gehouden met de inmiddels uit 6 leden tellende jonge garde binnen de club. Ik hoor u al besmuikt lachen “de Jonge Garde van de Club van Nijmegen”, maar dat zijn uw woorden…

Dat Petra en Ad in Den Haag wonen is natuurlijk een prima excuus om met z’n allen naar het strand te gaan. Een bijzonder kindvriendelijke bestemming in het licht van bovenstaande. Afgelopen zondag werd Kijkduin aangedaan. We waren overigens niet alleen; het zoeken naar een parkeerplek vergde iets meer tijd dan was voorzien en ook qua badkledij waren we niet allemaal even voorbereid. Het was dan ook erg aangenaam weer; aangenamer dan mevrouw De Hond cs ons hadden voorspeld. Maar al met al was het prettig toeven: de kinders amuseerden zich prima en de ouderen liepen zelfs bijna 1e-graads verbrandingen op. De foto’s zijn inmiddels gearriveerd in het fotoboek.

Mama: “Met wie gaat tante Evelien trouwen???”
Jip: “met oma Dave”

Heuglijk nieuws vanuit Tilburg, ietwat verlaat op deze site gekomen waarvoor excuses ! ’t Duurt overigens nog tot volgend jaar september, dus ik ben zeker niet te laat :-) Hiep hiep hoera !!!

(papa heeft overigens nog een backupje opgeduikeld van zijn mailbestanden van medio juni. D’r is dus weer wat ‘praat’ boven water komen drijven. Meteen voor u online gemikt, extragratis zoals altijd !

U vraagt zich wellicht af waar de nieuwe ‘praat’ blijft van de kids ? Welnu, dat gaat nog even duren. Papa was zo slim om wat essentiële Outlookbestanden te wissen vlak nadat hij de backup daarvan ook al had verwijderd. Zelfs de meest geavanceerde undelete-software kon geen redden meer brengen. En aangezien de praatjes van de kids in de takenlijst van Outlook worden genoteerd, zijn ze allemaal weg… We gaan de kinderen vanavond vertellen dat ze maar snel heel veel leuke dingen moeten gaan zeggen…