ooPa Harrie heeft een mijlpaal bereikt. Na 22 jaar trouwe arbeid is afgelopen donderdag op feestelijke wijze afscheid van ‘m genomen tijdens een receptie in het Stadhuis. Nooit meer naar het Stadskantoor, nooit meer om 6:00 met de lijnbus, nooit meer de lolbroek uithangen. Althans: niet op kantoor. Als kersverse VUTter ligt de wereld nu echter aan zijn voeten. Zijn kleinkinderen kijken halsreikend uit naar dit nieuwe tijdperk. “Opa in de fut” zei Isa vorige week. Nou, fut heeft ie nog genoeg !

Jips gehoortest werd een kort maar krachtig spektakel. Een mevrouwtje dat dit waarschijnlijk dag-in dag-uit mag uitvoeren stelde Jip op zijn gemak (da’s niet echt nodig bij Jip), drukte op wat knopjes en rammelde met wat rammelaars. Links en rechts piepten en toeterden wat luidsprekerboxjes. Jip keek netjes naar rechts wanneer het moest en netjes naar links wanneer het moest. Volgens mij om te constateren dat dit toch niet helemaal het state-of-the-art spul was dat hij verwachtte. Waar was de subwoofer ? Dit was 2.0, geen 5.1 laat staan 6.1 Dolby Surround. Om van DTS maar helemaal niet te spreken.

Jip wilde op ludieke wijze het luistergebeuren nog even frusteren door een hartstochtelijke nies naar Mevrouwtje te sturen, alsof hij wilde zeggen ‘he vrouwke, ik kan ook geluid maken; luister maar eens waar dit vandaan komt… en volgende keer je audio-spullen op orde, anders zwaait er wat’. Dat weet ik niet zeker, maar ik zou het me voor kunnen stellen. Papa vond de boxen wel kek. Er zaten rode lampjes in die aangingen als er een geluidje kwam. Leuk voor thuis dacht papa nog, hij kickt immers wel op dat soort dingen. Papa is tenslotte ook maar een jongen…

Mama is een bijzonder goede poppendokter gebleken. Of beter gezegd: dierenarts. Aap had ineens zijn staart verloren. Zomaar spontaan. D’r af gedonderd. U moet weten dat Isa nogal gewelddadig omgaat met die staart, dus eigenlijk is het niet zo raar. Maar Isa stond wel even raar te kijken. Meteen maar even een ziekenhuisbedje gemaakt, met dekentjes erin en zo, om Aap in de watten te leggen. Met naald en draad werd het afgevallen lichaamsdeel weer kundig aan Aap vastgemaakt. Isa vond het allemaal best. ‘Aap staart afjevalle. Mama Aap staart make’.

Deze foto heeft hier niks mee van doen, maar hij was zo leuk dat we ‘m u niet wilden onthouden.

Nu Jip in een steeds hoger tempo door de kamer kruipt neemt het aantal oh-oh-momenten sterk toe. Jip die richting subwoofer gaat, Jip die door de DVD-verzameling bladert, Jip die bijna ín Isa’s nieuwe keukentje zit in plaats van ervoor, enfin: voorbeelden te over. Isa fungeert sinds een week spontaan als bijzonder handige klikspaan. ‘Oh nee Jippie mag niet daar’. Dan weten pa en ma al hoe laat het is. Dan steken er nog net 2 voetjes achter het tv-meubel uit, of zit ie met zijn kleine vingers weer aan de staande schemerlamp. Hij mag best wel ergens aan komen, maar er zijn nu eenmaal zaken waar kleine tengels niet thuishoren. Isa’s hulp in deze wordt dan ook erg gewaardeerd.

Het resultaat van Isa’s bloedprikonderzoekgebeuren is binnen: alles o.k. D’r zijn dus niet direct medische aanwijzigen voor het slechte eten van mevrouw. Nu gaat het overigens de laatste dagen weer bergopwaarts met haar eetlust, dus wat dat betreft komt het wellicht ooit allemaal wel weer eens goed. Op dit moment staat ze met een stroopwafeltje ‘oh oh nee Jippie niet doen’ te roepen, dus ik moet er vandoor. Werk aan de winkel.

Op zoek naar een leuk jasje voor Jip stuitte ik op een potje. Het goeie seizoen komt eraan en omdat Isa het regelmatig over ‘seetjes’, ‘poepies’ en ‘pasjes’ heeft, besloot ik het maar mee te nemen. Mooi ingepakt, zodat het een echt kadootje werd. En het potje van 3 euro heeft tot nu toe meer indruk gemaakt dan het keukentje dat veeeeel duurder was. Isa wist meteen dat het een potje was en wilde er direct op. Bij voorkeur helemaal bloot. Ze was de hele dag bezig met op- en afstappen, en eindelijk was daar het eerste plasje. Op het laminaat weliswaar, maar een minuutje daarna ook in het potje. Hoera! Het potje werd meteen geleegd (ook op het laminaat). Ondertussen ben ik erachter gekomen dat luiers helemaal zo gek nog niet zijn, want nu vraagt mevrouwtje op de meest rare momenten om het potje. En als dat dan niet kan, dan….. (vul zelf maar in. Tip: kijk eens bij het vorige berichtje).

Overigens: ik heb geen leuk jasje meer gevonden, dus het is een trainingsjack met bodywarmer geworden. Gelukkig hebben we – onder grote belangstelling van Isa – een nieuwe kinderkapstok met heel veel haakjes opgehangen. Als je alle jassen ziet hangen zou je denken dat we een kinderdagverblijf runnen! Ondertussen hebben Isa en Jip dezelfde maat jas, dus er is keuze genoeg!

Ik dacht altijd dat de term ‘peuterpuberteit’ bedacht was door ouders die niet wisten hoe ze de gemoedstoestand van hun bij tijd en wijlen onhandelbare kind moesten noemen. Om hun eigen opvoedkundig falen te versluieren weten ze enorme stemmingswisselingen van hun kroost aan een fenomeen dat onvermijdelijk zou zijn en waartegen geen ouderlijk kruid gewassen was. Jaja. Dat ging er bij mij niet in. Je kind gewoon consequent aanpakken, dan zou dat best wel meevallen. Dacht ik. Totdat Isa 2 werd. De peuterpuberteit klopte zo ongeveer op de dag af op de deur. ‘Is er hier een klein meisje dat weldra 2 gaat worden ? Dan ben ik hier aan het juiste adres’.

‘Drama Queen’ is Isa’s nieuwe bijnaam. Het minste of geringste dat haar pad kruist en zich niet conformeert aan mevrouws wensen wordt op een behoorlijke schreeuwpartij getrakteerd. Of dat midden op straat is, in een winkel of gewoon gezellig thuis, dat is om het even. Op zich kunnen we daar nog wel om lachen (en Isa meestal ook, als een halve minuut later er weer niks aan de hand is) maar als ze pertinent elke vorm van voedsel en drank gaat weigeren dan wordt het een ander verhaal. Ze bungelt al haar hele prille leventje aan de onderkant van de lengte/gewichtstatistiekjes van het vermaledijde consultatieburo, dus ze kan niet bijster veel hebben (of beter gezegd: missen) op het vlak van voeding. Dus toch maar even naar het ziekenhuis om qua routinecheck bloed te laten prikken. Dat resulteerde in 2 verpleegkundigen, een gat in linker- en rechterarm (linker wilde niet zo best lukken, vandaar ook rechts een prik), evenzoveel pleisters op evenzovele armen, een zakje Haribo-gummieberen en 3 bepleisterde knuffels (te weten 2 Ikeaberen en Aap himself). Door merg en been gaat dat, zeker wanneer je haar nog niet helemaal kan uitleggen waar al deze spuitterreur goed voor zou moeten zijn. Volgende week de bloeduitslag. Inmiddels is ze overigens wel weer aan het eten geslagen. D’r gaat zo nu en dan weer wat in. En kroepoek in het bijzonder. Dat het geen ‘koekoek’ is maar ‘kroepoek’ leggen we haar nog wel eens uit.

Ze is overigens wel heel lief verder, dat u niet denkt dat hier de pleuris is uitgebroken ! Ik beschreef slechts dat handjevol buien dat elk kind van die leeftijd gedurende een dag schijnt te hebben. En dat je dus inderdaad met recht kunt spreken van de peuterpuberteit. Daar ben ik inmiddels wel achter.

Met Jip gaat het overigens crescendo. Zijn kersverse kruipvaardigheid is in 1 week tijd doorontwikkeld tot iets wat een combinatie lijkt van tempo en accuratesse. Oftewel: in volle gang recht op zijn doel af. Onder luid roepen van wuwu en tata sjouwt meneer de kamer door op zoek naar iets interessants. De collectie DVD’s heeft ie al gespot, evenals de homecinemaset. Hij heeft beide zaken nog niet weten te combineren, ofschoon ik ‘m wel even voordeed hoe hij in de toekomst het ArenA-concert van Hazes kan bekijken als ie dat wil (ja lezer, naast papa’s ongezonde fascinatie voor Marillion & Fish staan ook gewone zaken als Shrek en André Hazes in het dvd-kastje hoor. Papa is helemaal niet zo raar als u denkt). Tijd om de boxvloer naar de onderste stand te verplaatsen, dunkt me. Voor je het weet is hij, naast de bank en het bed, ook uit zijn eigen box gesodemietert…