Een week van fysiek malheur is de verklaring van het achterwege blijven van welke vorm van informatie dan ook. Met een kop van beton te bedde gelegen was papa niet echt in de stemming om welke van zijn sites dan ook in welke vorm dan ook te voorzien van een kekke update. Excuses. Maar vanaf vrijdagmiddag gaat het allemaal weer een stuk beter met ‘m, dank u wel. Morgen weer nieuwe foto’s, dat beloof ik u. En dat er in dit stukje wel 3 x ‘in welke vorm dan ook’ staat, is puur toeval.

Vroeger hadden we het er wel eens over. Zaten we met z’n allen op de Pinkpopcamping geintjes te maken over hoe het er over pak ‘m beet een jaartje of 10 uit zou zien. Of we dan met onze koters op de nek in de Landgraafse drab zouden staan. Tot op heden is dat er (nog) niet van gekomen. De koters zijn er bij iedereen wel, alleen ligt de leeftijd ervan nog onder de festivalgrens. En sinds Pinkpopbaas Jan Smeets afgelopen mei een kleuterverbod afkondigde, kan dat nog wel even duren. Eergisteren vond ik echter het perfecte alternatief: The Rolling Stones.Op de valreep werd me een kaartje aangeboden en aangezien de voorverkoop compleet langs me heen was gegaan (alles binnen een paar uur uitverkocht) kwam dat als een geschenk uit de hemel. De oude rockers bleken in de ArenA een enorm gemeleerd publiek te trekken: van 70-jarigen met spijkerjack tot kinders van een jaar of 8 in zuurstokroze jurkjes. Isa en Jip zouden er erg leuk tussen hebben gepast. Mijn plannen zijn dus een beetje gewijzigd. Voorlopig geen Pinkpop met m’n kinderen, maar gewoon even wachten tot de Stones weer komen. Een erg kindvriendelijk dagje uit: spetterende show mét vuurwerk (doet het altijd leuk bij kinderen), kermis op het buitenterrein (doet het nog beter) en overvliegende vliegtuigen die richting Schiphol gaan (leuk voor Isa). Het is dus wel te hopen dat de Stones het (letterlijk) nog een tijdje uitzingen. Maar aangezien ze al decennia blijven terugkomen onder het motto ‘dit zou wel eens de laatste keer kunnen zijn’ moet dat geen probleem opleveren.

Lees hier op papa’s weblog zijn verslag van het concert…

Het was een zware trip. Vol goede moed ging ik op pad, deze keer ruim op tijd, mij kon niks overkomen. Isa voorin, Jip achterin, luiers mee, aap mee, spenen mee, rozijntjes mee, kortom: er kon niets misgaan. Of toch? Want het blijft lastig als je de wagen niet mee naar binnen kunt nemen, Jip in je armen hebt en Isa de andere kant opholt. Ik dacht slim te zijn en Isa eerst in de speelhoek te zetten om vervolgens rustig Jip te gaan wegen. Isa dacht: wat flikt ze me nou, schreeuwt moord en brand en blijft een half uur aan mijn been hangen. Kortom: het was een gezellige boel, zeker als er ook nog eens drie schapen van moeders naar je zitten te staren van: dat doe die van ons nou nooit! Gelukkig reed Isa per-ongeluk-expres met haar fietsje over de vingertjes van het ergste moeder-schaap-kindje. Ook voor Jip was het geen leuk bezoekje: hij doorstond zijn prik weliswaar goed, maar heeft nu een paar zware uurtjes achter de rug. Gelukkig leverde dit alles wel een paar mooie cijfertjes op: 5762 gram en 62 cm voor Jip, Isa moest het doen met een magere 9200 gram, maar wel 78 cm.

Na een pc met blauw verlichte ventilator en onze eigen home-cinema-dvd-set moest het er van komen: een eigen sirene. Wij hebben gekozen voor een geval met roze broekje en staart. De handleiding ontbreekt, dus het is af en toe even aanrommelen. Ik heb ontdekt dat er 3 standen opzitten: de ‘ik wil dit maar het lukt niet’-stand (wieuw-wieuw-wieuw-wieuw), de ‘ik wil dit maar het mag niet’-stand (WIEIEIEIEIEIEIEIEIEIEIH) en de ‘ik wil dit niet’ – stand (wawawawawawawaaaAAAAAAAAAAAAAAHHHHHH).

Onze aanwinst moet hier en daar nog wel wat gefinetuned worden. Vooral de ‘ik wil wel maar het mag niet’ stand is de laatste dagen een beetje gevoelig. Hij springt bij minste of geringste aan: al de sirene zijn hand in de wc-pot steekt, rommel uit de vuilnisbak haalt, poep wil opeten, in de vaatwasser wil kruipen. Ook de ‘ik wil dit niet’-stand doet het vandaag goed: ik wil niet eten, geen schone luier, niet zelf spelen, niet slapen, niet op de weegschaal bij het consultatiebureau en al helemaal niet als die domme juffrouw het doet. Kortom: het is een dolle boel! Overigens heeft ie ook een ‘ik wel toch wel heel erg lief’-stand: hihihihahaha!

We hebben besloten om op het laatste moment toch nog op vakantie te gaan. We kregen een geweldige lastminute-aanbieding: een all-inclusive survival-arrangement in Empel. Dus we zitten hier te zweten in ons vakantiehuisje. Alles staat in het teken van ‘hoe overleef ik de hitte’. Echt afzien, gelukkig hebben we 2 ventilatoren en een kikkerbadje gekregen om het hoofd nog enigszins koel te houden. De trip zal waarschijnlijk nog de hele maand augustus duren…

Papa moet nog regelmatig van opa en oma aanhoren dat zijn 1e bezoekje aan Schiphol begin jaren 70 waarschijnlijk de oorzaak is van zijn belangstelling voor alles wat met vliegen te maken heeft. Inmiddels blijkt Isa ook al aangestoken te zijn. Bij aanzwellend geronk hoog in het zwerk gaat de wijsvinger omhoog en roept ze vragen ‘viegtui ?’. Ja, vliegtuig, roepen wij dan in koor. Haar opmerkzaamheid behoeft nog een beetje fine-tuning. Een brommer die een paar straten verderop door het dorp raast heeft namelijk dezelfde uitwerking op haar. En leg dan maar eens uit dat dit brommergeluid is en geen vliegtuig…

De aanhoudende hittegolf maakt ’t er niet leuker op. Niet alleen raken de kids steeds verder in een algehele staat van verhitting, ook papa en mama komen zo langzamerhand op stoom. Een en ander manifesteert zich vooral in de compleet ontregelde slaapregimes. Isa die om kwart over 9 ’s ochtends wakker wordt, ’s middags ineens 2 uur aaneen slaapt, en toch om 8 uur ’s avonds weer van moeheid omdondert ? Het kan allemaal dames en heren, dankzij de hittegolf. Jip deert het allemaal niet zo. Die is niet anders gewend; het is immers al vanaf begin juni zomer. Die zal nog raar opkijken als ie ineens allerlei kleren aanmoet en niet meer buiten in de jipstoel mag liggen koekeloeren. En oh ja: de warmte levert natuurlijk wél aardig fotomateriaal op (zie fotoboek). Jip komt er dit keer weinig op voor, maar die lag dan ook voornamelijk binnen op apegapen…

Te warm. Sorry.

De woordenschat van Isa begint zich langzaam uit te breiden. Bal, auto, buiten, die, zo, hallo (hajo), papa, mama, appel, pie (Jip), kindje (tuh-tuh), en zo zijn er nog wel een paar. Er komt er elke dag wel eentje bij, want madam is erg attent en voor je het weet roept ze je de hele dag iets na. Wij maken dankbaar misbruik van dit kleine vocabulaire. Vanavond aten wij een Griekse salade, waarbij de groene olijven enthousiast door Isa werden herkend als ‘appel’. En aangezien ze appel lust waren wij niet de flauwste om haar een paar heerlijk sappig olijfkes voor te schotelen. Maar ook Isa is dan de flauwste niet: zonder blikken of blozen schoof ze een aantal olijven naar binnen, alsof ze niet wilde laten blijken dat dit wel heel erg zoute appeltjes waren. En passant blijkt ze sinds vanavond ook tomaten en feta te lusten. Zou elke avond spaghetti dan binnenkort voorgoed tot het verleden behoren ?