Een muzikale carriere heeft er voor mama nooit ingezeten. Verder dan een jaar afzien bij AMV (algemene muzikale vorming), een paar traumatische pianolessen en wat blokfluit-gepruts op de Pabo ben ik nooit gekomen. Hoogtepunten tot nu toe zijn de zelfgezongen liedjes in de auto om Isa stil te houden. Ik moet toegeven, stil is ze, maar wellicht meer van verbijstering dan verwondering. Maar vandaag lijkt er verandering in te komen. Isa links aan tafel in de kinderstoel, Jip rechts op tafel in de wipstoel. Links een stukje brood voeren, rechts een speentje erin stoppen, rechts een mep tegen de lamp (heeft Jip ook wat te kijken), links Isa opvangen die uit de stoel klautert, rechts alweer het speentje, links een stukje uitgespuugd brood uit Isa’s haar vissen. Mooie oefeningen voor een aankomend drumtalent, niet?

Ze zeggen wel eens dat het aantal foto’s dat je maakt van een kind omgekeerd evenredig is aan het volgnummer van het kind. Kortom: Jip moet het met heel wat minder foto’s stellen dan Isa. En dat gaat niet alleen op voor de foto’s, kijk maar eens naar de stukjes op de site. Voor elke scheet die Isa liet werd wel een stukje geschreven. Jip daarentegen schijt de hele dag in het rond, maar geen papa of mama die een berichtje post. Arme kerel. Daarom maar even een snelle nieuwsupdate: onze lieve knul woog vanmorgen 5280 gram, lacht met mond open én met geluid, vindt het ’s avonds gezellig om lekker wakker bij papa en mama te zijn, en vindt het best dat Isa zijn speen afpakt, zijn deken wegrukt en af en toen zijn oog uitsteekt.

Papajo, tje tje, jaaaaaaa, oia. Isa kletst een eind weg, al lijkt het tot nu toe meer Chinees dan ABN. Wie goed oplet kan naast ‘papa’ en ‘mama’ zo af en toe ook apuh (aap), eetju (eendje), bah (bal) en pu (Jip) ontdekken. Met de passieve woordenschat gaat het een stuk beter. Ze begrijpt meer dan we denken. We hoeven het woordje ‘buiten’ maar te noemen of mevrouwtje sjokt naar de kapstok, pakt jas en pet en klimt in de wandelwagen, klaar om te gaan wandelen. Oppassen dus met opmerkingen als ‘lekker weer buiten’, want voor je het weet moet je een blokje om. Het woordje ‘bah’ zit er ook goed in: zodra Isa het hoort laat ze blokken, knuffels en bal in de steek en sprint naar de trap, klaar voor een verschoninkje. Hmmm, morgen maar eens ‘een hele grote berg was’ proberen…..

We schrijven 17 juli 2003 met grote letters in het boek van Jip. De eerste vette & bewuste glimlach is een feit. Helaas duurde deze te kort om er enig fotografisch bewijs van te kunnen leveren, maar zo gaat dat met babietjes. Nu hopen dat ie vanavond ook tegen papa lacht.

Waar Isa op dit moment krap 9 kilo weegt en daarmee aan de onderkant van de befaamde leeftijd/gewichtcurve bungelt, heeft Jip de intentie om het familiegemiddelde omhoog te halen. Na 1 maand weegt meneer al bijna 5 kilo. Da’s 1,2 kilo meer dan z’n laagste gewicht 3 dagen na de geboorte. Wat z’n zus tekort komt compenseert haar broer in ruime mate. Jip is inmiddels ook igewijd in de 1-jaar-durende traditie van de ‘vermaanddagfoto’. Elke 14e van de maand mag hij met een knuffel op de foto, om na 12 x een mooi overzicht te hebben van zijn groei. Dat we dit keer een forse knuffel hebben gekozen mag duidelijk zijn. De grootste in huis: Nijntje. Zeg maar gerust Nijn, want het gele gevaarte meet in verticale toestand 73 centimeter. Met trots presenteren wij u daarom: Jip Schrijvers. 1 maand oud.

Het geklets van Isa neemt bizarre vormen aan. Zo heeft ze het tegenwoordig de hele dag over ‘pajo’, vragend beklemtoond en vergezeld van heftig geknik van haar hoofd. We hebben werkelijk geen idee wat ze ermee bedoelt. Ze pajoot bij het pakken van haar drinkbeker, ze pajoot bij het aantrekken van haar jas, ze pajoot bij het weigeren van haar avondeten, ze pajoot bij het pogen de stop uit het bad te pulken, ze pajoot bij het hangen aan de schommel, ze pajoot bij het boven op de afdekplanken van de zandbak gaan zitten in de hoop dat de openstelling van die bak daarmee bespoedigd wordt, ze pajoot bij het lachen om haar eigen foto’s op de pc, ze pajoot bij het kussen van Jip, ze pajoot bij het roekeloos over de straat rennen in een poging andere kinderen te achterhalen, oftewel: ze pajoot de godsganse dag door. Ondertussen pajoën wij vrolijk mee, in de hoop haar daarmee een dienst te bewijzen. Zo pajoot Papa op dit moment de website, pajoot Mama de was en pajoot Jip in zijn box. Isa pajoot momenteel in bed. Hopelijk pajoot ze lekker door en pajoot ze morgenvroeg op een christelijk tijdstip.

Oh ja: ‘Pajo’ dient uitgesproken te worden met de klemtoon op de ‘a’. Zoals in ‘papa’. Het is maar dat u het weet. Dan komt u beslagen ten ijs als u haar ergens treft. Zit u meteen op hetzelfde level, qua communicatie zeg maar. Nu pajoot papa zich naar buiten met een ijsje.

Hoe ironisch kan het worden ? Je krijgt een zoon die je Jip noemt, koopt een paar dagen later anti-deur-en-lade-openmaak-dingetjes bij de Prenatal om te voorkomen dat je 15 maanden oude dochter met haar grijpgrage vingers de pannen op het laminaat trekt, merkt bij thuiskomst dat de gesealede verpakking zo verdomd goed gesealed is dat je er bijna je decoupeerzaag bij moet gaan slepen om de 3 plastieke dingetjes uit hun kartonnen verpakking te kunnen halen, heb je na een paar minuten pijn eindelijk het kreng open, valt je blik toevallig op een van de losgescheurde reepjes verpakking, lees je daar de naam van de fabrikant van deze klantonvriendelijke monsterverpakking: ‘made for Prenatal by Jippie’. Echt waar.

Jips eerste vrachtwagen is binnen. Een stoer kado voor een stoer mannetje, moet de gulle gever bedacht hebben:

En die gever was niemand minder dan Luuk van Engelen, die deze kieper helemaal zelf van hout maakte. Een prachtig staaltje huisvlijt (alhoewel op school gemaakt). Benieuwd of opa Harrie dit nog kan overtreffen. De man die begin jaren 80 bekend stond om zijn prachtige bamboe-bouwwerken in Anduze (waaronder een legendarisch afwastafeltje en dito Campinggaz-houder) moet nog maar zien of hij dit vakmanschap kan evenaren. Luuk: helemaal top ! Bedankt namens Jip !

De titel van dit stukje klinkt als een ware Westernfilm en dat zou het ook best kunnen zijn. Met in de hoofdrollen Jip Schrijvers als The Quiet en Isa Schrijvers als The Rebel. Sinds een aantal dagen is The Rebel namelijk nogal sjacherijnig, opstandig en hangerig. ‘Landerig’ is geloof ik een mooi woord daarvoor. Maar The Quiet en The Country One, dat bekt niet. Zelfs de altijd prachtige zwemles, die bij gelegenheid vandaag voor de 2e keer door papa werd overgenomen van mama, kon haar niet bekoren. Elke schitterende oefening die de zwemlerares heel enthousiast voordeed werd door Isa als ‘oninteressant’ afgeserveerd. Tandje ? Ziek ? Verkouden ? Geen idee. Ze slaapt nu al voor de 3e keer vandaag, een briefje naar het Guinness Book of Records is al de deur uit.

Met Jip gaat het goed. Inmiddels weegt onze Benjamin 4380 gram en groeit derhalve als de spreekwoordelijke kool. Ik wist overigens niet dat kool zo hard groeide, alhoewel die zakken voorgesneden witte kool van de Albert Heijn inderdaad altijd wel erg vol zitten. Maar wie zegt dat het hier gaat om witte kool ? Enfin, ik dwaal af. Er staan weer nieuwe foto’s op de fotopagina, daar ging het om.