Of het nu de aanblik was van de koningin die door de straten van Deventer schreed, van de foto met handtekening van Fish, van het druilerige weer buiten of van iets anders: we weten het niet. Feit is wel dat Isa vandaag haar eerste echte stapje heeft gezet. Ik zette haar gewoon neer zoals ik altijd doe, in de buurt van een grijpbaar obstakel. Alleen dit keer werd er niet gegrepen. Ze ging een beetje door haar knietjes en hopla, ze stond. De ogen gingen steeds verder open en uit haar mond kwam ‘oohhh’, alsof ze wist wat er ging gebeuren en dat papa daar heel trots op zou gaan zijn. Na een seconde of 15 ging het ene been naar voren en was haar 1e officiële onafhankelijke stap een feit. Het ludieke gebeuren werd daarna nog een aantal malen express herhaald, voornamelijk voor een draaiende videocamera. Het werd steeds instabieler en wiebeliger en er moesten zelfs verse bananen als lokmiddel worden ingezet maar het is gelukt; het stapje is geregistreerd. Alleen toen papa het fototoestel pakte was het genoeg. ‘Elvis has left the building’, zullen we maar zeggen. Morgen gaan we voor 2 stapjes :-)

De foto der foto’s. Papa’s held Fish met in zijn handen een foto van Isa gehuld in het door papa eigenhandig in elkaar geknutselde fishbaby-t-shirt. In de bar van Hotel Terminus in Den Bosch. Op 25 april 2003 tijdens het exclusief voor fanclubleden toegankelijke verjaardagsfeestje van Fish (45). Voor de non-intimi: de Schotse zanger Fish was vroeger zanger van Marillion (ja, van Kayleigh ja) en nu al meer dan 14 jaar solo. Een van papa’s all time heroes. Het werd een meer dan monumentale avond. Er zijn gewoonweg niet genoeg woorden voor. Nu nog even aan Isa uitleggen waarom die rare Schot zijn krabbel heeft gezet op die foto :-)

‘Do you remember chalkhearts melting on a playground wall’…

Langzamerhand begint er schot in te komen. Isa’s nieuwe kamer heeft inmiddels (bijna) de juiste kleuren qua muren en plafond en ook haar nieuwe commode is (bijna helemaal) gelakt.

Net als met haar kamer gaat Isa’s eigen ontwikkeling ook met sprongen. Zondag stond ze voor het eerst helemaal los. 20 seconden duurde het ongeveer en ze keek er zeer indrukwekkend bij. Ze durft nu ook al aan één hand mee te lopen en kusjes geeft ze op verzoek nu ook aan papa en mama (en niet alleen aan pop, aap en foto’s van wildvreemde mannen in damesbladen). De tuin blijkt tevens een grote bron van speelvermaak. Vooral de deur en met name de uitzetter (of hoe heet dat ijzeren ding dat je door een haakje moet halen om te voorkomen dat de buitendeur dichtvalt) mag zich verheugen in haar belangstelling. De drie babyvogeltjes in het nestje op 2 meter afstand boeien haar niet zo. Die zijn ook nog niet echt herkenbaar als ‘vogel’: kaal, geen ogen en constant de bek open. Dat strookt niet met de vogelfoto’s in haar educatief verantwoorde dierenplaatjesboekjes. Misschien binnenkort, als de piepjonge beestjes wat groter zijn. Of uit hun nest zijn gesodemieterd en ze in het blikveld van Isa zijn gekomen :-)

Waarschijnlijk zat de kies haar dwars. Gisteren ontdekten we het bestaan van haar eerste maaltand, eigenlijk per ongeluk want we durven al lang niet meer uit vrije wil onze vingers in haar mond te steken. Geintje natuurlijk, maar toen ze met open mond lachte zagen we ‘m zitten. Sindsdien is ze weer ballorig als vanouds. Vanochtend ging oMa Miep met haar fietsen en bij thuiskomst bleken haar schoenen foetsie. Dat werd een rechtsomkeert voor oma, onderwijl her en der achtergebleven rode schoentjes uit de berm plukkend. Eindresultaat: 2 hervonden stuk schoeisel en een uitermate tevreden Isa (want de fietstocht werd immers zoals de bedoeling was een stukje verlengd).

Bij mama vliegen ze er aan, in tegenstelling tot Isa: de pondjes. Even wegen op het nieuwe consultatiebureau in Empel leverde nog geen 8 kilo op. En dat is niet veel. Zeker niet als je bedenkt dat mama straks 3 Isaatjes af wil gaan vallen… Ze is natuurlijk ziek geweest, maar nu ze onder de curve blijkt te zitten, mag er best wat extra vet bij, dachten wij. Dat dachten de consultatiebureau-arts en de huisarts ook, al waren de adviezen toch tegenstrijdig: gebruik maar opvolgmelk nummer 3, en anders halfvolle – nee hoor je kunt gewoon volle melk gebruiken / wil ze het eten niet dan houdt het op, je kunt het er niet induwen – je moet niet te snel opgeven met eten en wel volhouden.

Nu is Isa geen gemakkelijke wat eten betreft (van wie zou ze dat hebben?): alles wat nieuw is gaat zowieso eerst terug, bij macaroni is de saus wel lekker maar die macaroni’s komen er weer uit, een soepstengel is vooral leuk om mee te spelen en waarom zou ik die fles zelf vasthouden als mama het toch doet? Maar er zijn een paar dingen die ze toch wel lust: fruit (vooral banaantjes), brood met pastachoca of stroop, sinds Iris feestje Nibb-it chips en af en toe een hapje spaghetti. En omdat kinderen toch niet van variatie houden, kregen we het advies om dan gewoon datgene te geven wat ze lekker vindt. Dus de komende weken is het menu van de dag brood met pastachoca en spaghetti (alleen die van Bebrix, Isa is natuurlijk wel kieskeurig). De Nibb-its bewaren we maar even voor als er iets te vieren valt.

Misschien ook iets voor papa en mama, want elke week zitten we weer te zuchten en te steunen boven het wekelijkse boodschappenlijstje. En met 2×7 diepvriespizza’s ben je ook nog eens veel sneller klaar met boodschappen doen en koken. Hoewel… dan wordt het 4 in plaats van 3 Isa’s afvallen vrees ik!

Isa begint zorgzaam te worden. Haar Nenuco-pop (in de volksmond Nena genoemd) krijgt zo nu en dan een stevige poetsbeurt met een doekje (zie fotoboek) en ook échte babietjes moeten eraan geloven.

Isaï Lammertsma bijvoorbeeld werd gisteren aan een grondige inspectie onderworpen. Zo grondig dat madam bijna bovenop ‘m kroop in de maxi-cosi. Onderwijl haar vinger in zijn neus stoppend. Goedgekeurd, naar wij dachten.

Een tipje van de sluier: binnenkort gaat zoals u weet deze site veranderen, zowel van layout als van naam. Geen “IsaOnline” meer; met Kindje 2 op komst moest er wat gebeuren. 1 plus 1 = 2, dus vanaf binnenkort wordt u verwelkomd op KidsOnline (kids.roelenmichal.com). De site blijft t.z.t. ook gewoon bereikbaar via isa.roelenmichal.com, dat u zich geen zorgen maakt…

We hebben uiteindelijk niks ‘af kunnen strepen’. U weet wel, op dat denkbeeldige lijstje kinderziektes in je hoofd. De koorts was gistermorgen helemaal weg waardoor ze weer vrolijk naar het KDV kon om het volgende malheur op te lopen. Geen zesde ziekte dus, alleen 3 dagen 40 graden koorts. Tot overmaat van ramp viel ze gisteren ook nog eens 2 x haar tand door de lip. Mama en Isa zijn nu zo ongeveer wel opgeknapt, nu is papa weer aan de beurt. Die zit met een zakdoek onder zijn neus gebonden dit te typen op zijn werkplek, maar zou het liefste in bed willen liggen. Of in een heerlijk eucalyptus-dampend bad. Of aan een strand.. afijn ik dwaal af. Kijkt u overigens nog maar even goed: binnenkort gaat deze site er héél anders uit zien en een andere naam krijgen.

Op het gebied van kinderziekte-naamgeving is nog genoeg zendelingenwerk te doen. Ik bedoel als je echt niks meer weet, noem de ziekte dan naar de ontdekker ervan. Maar geef het geen nummertje. De 5e ziekte is er zo een. En de 6e trouwens ook. Als je pas 4 kinderziektes hebt gevonden is het toch geen moeite om de volgende 2 ook van een kekke naam te voorzien ? Ik vind het getuigen van een knap staaltje lamlendigheid van de Heren Naamgevers, wie dat dan ook mogen zijn.

Van de laatste (nr. 6) werd gisterenmiddag vermoed dat Isa ‘m onder de leden had. De koorts duurde al 3 dagen en was boven de 40 graden. Ze had er zelf weinig van te lijden, maar een gloeiend kind in je armen baart toch zorgen. De dokter (een vrouw, dus doktster ? dokteres ? dokterin ? daktari ?) kon niks raars vinden dus die hield het op een griepje. ‘Als je morgen roze vlekken ziet, dan is het de 6e ziekte’. Tot op dit moment zijn er echter nog geen vlekken te bespeuren en van het thuisfront komt de melding dat haar temperatuur zojuist weer eens onder de 38 graden is gekomen. Dit malheur wordt dus waarschijnlijk als het achter de rug is niet ‘gefiled’ onder een nummertje (5 noch 6) maar gewoon onder ‘griep’. Het is niet te hopen dat de verjaarspartijbezoekende kinderen afgelopen zaterdag alleen maar een snoepzakje mee naar huis hebben genomen en geen extra verrassing die zich na een paar dagen incubatietijd pas manifesteert. Bij voorbaat beterschap !