Met Tante Eveline en Ome Dave hebben we gisteren gezellig gebarbecued. Tante Eveline en Ome Dave hadden een geinig kadootje meegenomen van de Tilburgse kermis. Een pluchen monster. Van de film ‘Monsters Inc.’. Moet toch een beetje in de belevingswereld passen van Isa, dachten Tante Eveline en Ome Dave. Nou, nee dus :-) Ze wierp 1 korte blik op het beest en vervolgens duurde het een minuutje of 5 eer de kleine meid weer wat tot rust was gekomen. Nu was ze de afgelopen dagen al niet de vrolijkste in huis, want het warme weer valt haar zwaar. Als ze wakker is, dan is alles pais en vree. Maar owee als Isa moet gaan slapen. Dat gaat dus niet. Het is warm. Het is heet. En hoe langer het duurt voordat ze slaapt, des te warmer hebben papa en mama het. Leve de herfst :-)

Nooit geweten dat kleine meisjes van bijna 4 maanden oud al over zo’n enorme krachten kunnen beschikken. Het wordt de laatste week echt gevaarlijk om je achteloos met je hoofd in de buurt van de grijpgrage handjes van Isa te begeven. Voor je het weet staan er 10 nageltjes in beide wangen. En zeker wanneer het al weer een tijdje geleden is dat we haar nageltjes knipten kan dat een zéér pijnlijke aangelegenheid zijn. Aan oren hangen is ook een leuke bezigheid, evenals het trekken aan mama’s haar. Papa’s haar is daar (gelukkig) te kort voor (en trouwens ook in steeds mindere mate aanwezig).

Isa heeft ze in alle soorten en maten: dikke, dunne, bruine, witte, rode, blote, met en zonder ritsels, van badstof of pluche. Kortom: een vriendenkring waar Bassie en Adriaan jaloers op kunnen zijn. Eén ding hebben ze gemeen, het zijn allemaal watjes!. Echt trouw is mevrouwtje niet, want nadat ze innig met eend in de box heeft geknuffeld, duikt ze zo weer met bruine beer het bed in. Toch denkt Isa serieus aan een vaste relatie met een van hen. Op de nominatie voor ‘lievelingsknuffel’ staan op dit moment…

Van links naar rechts: Aap, Flodderpop, Poes, Beer en Eend.

Omdat Isa haar vriendjes ‘om op te eten’ vindt, willen we haar toekomstige lover zo snel mogelijk gaan klonen. De aanstaande schoonouders zijn dus gewaarschuwd!

En Nijntje en Dikkie Dik dan hoor ik u zeggen? Acht, die zijn leuk voor pleziertjes tussendoor….

De uitslag van het röntgenonderzoek naar de heupjes van Isa is binnen: alles goed. Het in stuit liggen heeft geen schadelijke gevolgen gehad voor haar gestel. Mooi zo !

Gisteren op stap geweest met de kleine meid. Even wat hifi-zaken langs in het kader van de aanstaande aanschaf van wat nieuwe hifi-spullen. Op het moment dat Isa klaar is voor Teletubbies, Sneeuwwitje, Kabouter Flop eh.. Plop en wat dies meer zij, moet zij natuurlijk in hifi-dolby-surround-stereo kunnen genieten van al dat moois. En dus moest ze mee om haar oortjes in dienst te stellen van de grote luistertest. Vooralsnog heeft het project geen vruchten afgeworpen. Mevrouw bekeek het liever allemaal aan de binnenkant van haar ogen, om grote vriend Bassie (ja, die clown) maar eens te citeren. Papa moest het dus maar zelf doen. Zelfs de meegebrachte Marillion-cd, die op luid volume via verschillende speakersets ten gehore werd gebracht, kon haar niet boeien (laat staan wekken). Ze werd thuis pas wakker, in haar eigen box. ‘Doe deze box maar papa, deze bevalt me wel’. Leg zo’n kleintje maar eens uit dat je op zoek bent naar een heel ander soort box…

Het gaat erg hard met zo’n baby. Ben je een dagje naar je werk, kom je thuis, ligt mevrouw op haar buik. Dan denk je: goed initiatief van oppas-opa Peter om haar nekspiertjes weer wat te trainen. Maar als vervolgens diezelfde oppas-opa Peter heuglijk meldt dat ze uit zichzelf besloten heeft om maar eens naar haar buik te gaan draaien dan blijkt dat je je dochter toch zwaar hebt onderschat. Nu alleen nog het terugdraaien onder de knie krijgen. Want dat zat nog niet in het cursuspakket. En dat laat ze horen ook !

Gravel is interessanter dan gras. Bij het samen aanschouwen van de Energis Open bleek dat Isa bovenmatig wordt geboeid door het rode baksteengruis waar de tennisheren zo leuk over schuiven. Het Wimbledongras was al erg intrigerend, maar dat kekke gravel overtreft alles. Nou ja alles: er gaat niks boven het NOS Journaal. En dan specifiek boven Philip Freriks.

Ik zapte even naar het nieuws, Isa zag de guitige toet van monheer Freriks en prompt begonnen allerlei beentjes en armpjes te zwaaien, vergezeld van een brede glimlach. Hé, dacht ik nog, da’s geinig. Even terugzappen naar het tennis en het lachje verdween spoorslags. Hopla, weer terugzappen naar Philip en daar was de stralende lach weer. Alhoewel stralend; het had meer iets weg van leedvermaak. Het verbale gestuntel van de nieuwslezer grensde weer eens aan het genante en Isa had dat feilloos in de smiezen. Om mijn constatering waterdicht af te timmeren hebben we samen nog even gewacht op het weerbabbeltje van Marion de Hond. ‘Waf waf’ zei Isa, maar ze vertrok geen spier. Het lag dus echt aan Philip. Maar goed dat Fred Emmer er niet meer is, anders had ze nu nóg gelachen.

Het kan zijn dat deze site de laatste dagen wat minder snel is dan u gewend bent. Een en ander ligt niet aan u, noch aan mij of aan m’n host. Een of ander schip heeft namelijk ergens ter wereld een kabel op de oceaanbodem losgetrokken. ‘Wat heb ik daarmee te maken ?’ hoor ik u denken. Welnu: u kijkt nu naar een site die in Hong Kong wordt gehost. In luttele honderden van seconden wordt u via Engeland en de VS naar Hong Kong doorgesluisd, alwaar dit gebeuren vandaan komt. Kijk maar:

De kapotte kabel zorgt echter voor een vertraging tussen de VS en Azië. En daar heeft u dus last van. Kleine wereld, niet waar ?

Gisteren met Isa weer eens naar haar geboortegrond geweest. Van kindjes die in een stuit hebben gelegen moet na ongeveer 3 maanden een echo van de heupjes worden gemaakt. Dit vanwege een verhoogde kans op heupdysplasie (de heupkop wordt niet genoeg overdekt door de heupkom). De radiologe waarschuwde dat kindjes normaliter niet erg content zijn met de wijze waarop de echo wordt gemaakt. In een soort verhoogd aankleedkussen met diepe uitsparing werd Isa op haar zij gelegd, eerst links en toen rechts. Ze vond het natuurlijk allemaal prachtig, vooral de lichtjes op het echo-masjien. En omgedraaid keek ze naar mij, dus het was dolle pret :-) Het enige vervelende was het moment dat het afgelopen was en ze uit het kussen werd getild. Weg was het speeltje. De echo was niet duidelijk genoeg dus voor de zekerheid werd er nog een röntgenfoto gemaakt. Ook dat gebeurde zonder noemenswaardig tegenstribbelen. Volgende week de uitslag.

Nou, dat viel allemaal reuze mee die prikken. Een beetje sikkeneurig naar bed gisteren maar de om 23:45 uur verwachte koortsaanval bleef gelukkig uit. Al wat ons ten deel viel was wat gejammer en gekreun in haar slaap en 1 tussendoor-voeding ter troost. Vandaag is ze volgens oppas-oma Miep ook erg lief geweest en heeft ze zich vooral bijzonder geamuseerd met slapen. De sikkeneurigheid is nu ook als sneeuw voor de zon verdwenen. Dus was het wachten op wat-heeft-ze-nu-weer-geleerd-na-een-jammerige-periode (volgens het Oei-ik-groei-boek). Welnu: de verwachting dat ze een blokje om zou gaan met onze Fabia (zie bericht 81) bleek iets te hoog gegrepen. Maar ze kan nu ineens wél het geluid van onze auto nadoen…..

Vergezeld van kwijl en bellen, maar dat maakt het alleen maar echter. Drie dagen sjacherijnig maar dan heb je ook wat. Brrrr Brrr. Laten we gisteren net ons wegenwacht-abonnement hebben opgezegd ! Die mobiliteitsgarantie van onze nieuwe auto geldt denk ik echter niet voor Isa. Als die ophoudt met haar motorgeluid, dan moet toch echt de Wegenwacht komen…